Post by AnimkaPost by JarosÅaw SokoÅowskiPost by AnimkaPost by JarosÅaw SokoÅowskiZa to robię czasem w domu rozmaite pieczywo z charakterem południa.
Czyli z białej mąki pszennej, dobrze wyrośnięte w cieple na drożdżach.
Z dodatkami w środku, bez dodatków, z dodatkami na wierzchu. Różnie.
To nie pochłania czasu (choć samo rośnie długo), jest przewidywalne
(w tym senisie, że będzie jadalne, bo forma bywa różna).
Masz maszynę do pieczenia chleba, wyrabiasz ciasto ręcznie, czy mikserem?
Maszyny nie mam. Wyrabiam zwykle mikserem, a jeśli go nie mam, to ręcznie.
Dzięki. Piekłam kiedyś chlebki bezglutenowe i ciasto jest rzadsze,
więc wyrabiałam mikserem.
Jeśli mikser daje radę (nie padnie) to ja chyba znowu zacznę piec
chleby, ale już z mąki pszennej (żytnia mąka nie jest lepsza?).
Żyto nie rymuje się z południem.
Post by AnimkaOczywiście będę sobie piekła jak zwykle w piekarniku.
Możesz podać jakis wypróbowany przepis bez dodawania jakichs sliwek,
czy orzechów itp? Po prostu normalny chleb. Może trochę kminku sobie
do niego dodam. Czy Ty dodajesz olej? Mnie już mierzi olej bo do
bezglutenowych trzeba było dodawać.
Już mnie tu pare razy namawiano do spisania przepisu krok po kroku.
Ale nie ma lekko, ja tak nie potrafię. Mąka, woda, drożdże, sól -- to
wszystko co niezbędne do wypieku. A czy będzie z tego płaski twardawy
placek włoskiej pizzy, czy puszysta francuska bagietka -- to kwastia
podejścia do ingrediencji. Dodatek oliwy (a niechby i oleju) sprawi, że
pieczywo będzie wilgotne, taki bardziej gąbczasty chleb niż chrupiąca
bułeczka. Za to dłużej utrzyma świeżość. Czy to jest obowiązkowe przy
wypieku bezglutenowym -- tego nie wiem. Nie znam się na tym.
Zaczynam od drożdży. Tu przyznam, że z cukrem, co niektórzy pewnie
uznają za karygodne odstępstwo od sztuki. Ale tak jest szybko i pewnie.
Połączone z taką samą ilościa cukru w ciągu kilku minut rozpływają się
w swym szczęściu. Gdy się już nacieszą, dajemy im mąki i wody, ale nie
aż tyle, ile było w panach. Może z połowę. Teraz trzeba to wyrobić, by
uzyskało postać gęstej śmietany. Wtedy jest czas na dodanie soli.
Jak sie towarzystwo rozrusza, ale nie aż tyle, by się wyprztykać z sił
witalnych i narobić wielkich bąbli gazu, dodajemy mąki i wody ile trzeba.
Wszystkie operacje muszą byc oczywiście prowadzone w cipłym pomieszczeniu.
Bardzo ciepłym najlepiej.
Bezpieczniej jest zrobić ciasto zbyt rzadkie, niż zbyt gęste. Wtedy
na pewno wyrośnie, o ile nie będzie zbyt grube. Wylewa się na blachę
czy do formy, tam formuje w placek gruby na pół cala czy cal, potem
ono rośnie w górę ze trzy razy. Uzyskujemy w ten sposób coś w rodzaju
chorwackiego chleba. Nieco cieńszy placek przyciśnięty podsmżoną cebulą
-- to będzie podróż w kierunku cebularza lubelskich Żydów. Przy trochę
bardziej gęstym cieście łatwo uformować newielkie bułeczki, które po
luźnym ułożeniu blisko siebie w formie urosną i zrosną się na kształ
kamiennego bruku. Łatwo później łamać wzdłuż linii zrostu. Cienki placek
można zwinąć i uzyskać bułę zwijaną...
Sposobów jest dużo. Posypać można makiem, kminkiem, ziołami prowansalskimi
czy dalmatyńskimi. Albo papryką. Grecy do środka buły dodają czasem siekane
oliwki, więc też można.
--
Jarek